Laatste etappe en dan…… thuis

Dag allemaal,

Hierbij dan mijn allerlaatste blog… L en deze keer vanuit Nederland. Jaja ik ben namelijk alweer ruim twee weken in Nederland. Maar daar straks meer over nu eerst maar even over mijn laatste belevenissen! In Oeganda zijn we nog een paar dagen bij Kim gebleven om daarna richting Kampala te gaan. We hadden van de bomaanslag gehoord, maar we moesten die kant op, we hebben er wel rekening meegehouden dat we voorzichtig moesten zijn. Natuurlijk hebben we het thuisfront ook op de hoogte gesteld dat we in orde waren. We hebben ook het idee gehad dat er in Nederland nog meer aandacht aan besteed werd dan in Oeganda zelf. Daarbij komt ook nog eens dat ik aan een Oegandees vroeg wat hij van de aanslagen vond en hij zei dit: ’Ach er is wel eens eerder een aanslag geweest, je hoeft je niet druk te maken’ nouja hebben we dat maar niet gedaan ;) We hebben Kampala voor een middag bezocht en zijn daarna weer verder gereisd, op naar Jinja. Er werd ons verteld dat je hier erg goed kan raften op de Nijl, omdat dit toch ook een wens van Hermen was zijn we er heen geweest hij om te raften en ik heb me die dag prima vermaakt met het stadje bezichtigen en (het is eigenlijk best wel erg om te vertellen) 2 kleine koffertjes te kopen. Het zit nmaleijk zo dat Hermen en ik eigenlijk te veel souvenirs hebben gekocht. Zoveel dat het niet meer in onze backpacks pasten. Ook wel weer lachwekkend want we zijn onze laatste week dus niet meer als echt backpackers onderweg geweest. Terwijl ik eigenlijk bij elk plaatsje wel wat kleren heb achtergelaten ;) Na een paar dagen hier te zijn geweest hebben we onze spullen weer gepakt om ditmaal richting Kenia te reizen. En dit wordt tevens ons laatste land waar we doorheen zullen reizen. Een heel apart idee! Opnieuw de bus gepakt om te reizen, na een busrit van 8 uurtjes en een lieve lach naar de douanebeambte zijn we aangekomen in Kisumu. Dit ligt wederom weer aan Lake Victoria die we vanuit elk land gezien hebben. Ik moet hierbij wel vermelden dat in elk land het uitzicht hetzelfde is… In Kisumu zijn we een paar dagen gebleven. Zo hebben we wat rondgewandeld, van een tuctuc (driewieler) gebruik gemaakt, gezien hoe auto’s; fietsen; tuctucs etc gewassen worden in Lake Victoria en hebben we een bijeenkomst bijgewoond wat over het referendum ging. Toen ik dit naar mijn ouders sms-ten kreeg ik gelijk een sms-je terug dat wordt afgeraden om bijeenkomsten die over het referendum gaan te vermijden en dat dit bericht vanuit Kenia zelf kwam, oeps! Nouja we hebben er weinig van verstaan maar door die bijeenkomst weet je wel dat het leeft. We zijn uiteindelijk niet lang gebleven. En toen was het echt tijd voor onze laatste halte; Nairobi. Wij zullen vanuit Nairobi terug vliegen naar huis! Moet zeggen dat het heel raar klonk om te zeggen dat je naar huis gaat, Afrika was tenslotte mijn tweede thuis!

Maar goed in Nairobi hebben we de stad zelf nog bezocht, erg chaotisch maar toch weer niet zo erg als Dar Es Salaam (Tanzania), hebben we 2 keer een bios bezocht, lekker gegeten en rust gevonden in een park in het midden van het centrum. Verder voor de liefhebbers van de film ‘Out of Africa’ hebben wij het huis bezocht van de hoofdpersoon Karin Blixen. Moest ik natuurlijk bezoeken vanwege mijn naamgenoot maar omdat ik toch ook wel benieuwd was naar het huis en haar verleden. Daarbij moet ik dan wel eerlijk bekennen dat ik de film, let wel, nóg niet gezien heb. En toen werd het tijd om mijn tas voor de allerlaatste keer te pakken, van vrienden afscheid te nemen en voor het laatst te onderhandelen over de prijs van een taxiritje!

Aangekomen op het vliegveld is alles vrij soepel verlopen en hebben we moeten wachten totdat ons vliegtuig zou vertrekken. Erg vreemd om tussen allemaal blanken te zitten en stewards te hebben die Nederlands tegen je praten en je ook nog eens de mogelijkheid hebt om de Nederlandse krant te lezen. Scheelt wel dat de overgang dan met Nederland minder groot is ;)

Met een kleine vertraging zijn we vertrokken en na 8 uurtjes zijn we dan eindelijk aangekomen op Schiphol.

Enja je raadt het al wel toen ik mijn ouders, zus, oma en vriendin zag staan op Schiphol met daarbij een groot spandoek met ‘Afrikaatje, welkom thuis’ erop hield ik het in ieder geval niet meer droog. Kortom ik ben super blij weer terug te zijn maar mis mijn tweede thuis toch ook wel!

Daarbij wil ik ook nog iedereen bedanken voor de berichtjes, kaartjes en groetjes die ik gekregen heb. Het heeft me super veel geholpen, daarom BEDANKT!!!

Dikke kus en knuffel

Karin

Kwaheri Tanzania, karibu Uganda

Lieve allemaal,

Hierbij weer een vervolg van mijn weblog, dit keer vanuit Oeganda. Zit een heel verhaal achter maar dat vertel ik later...

Eerst iets over Arusha. Als je graag naar een stad wil waar je veel aandacht wil hebben van mensen die je iets willen aansmeren, dan moet je daar zeker heen gaan. Het is namelijk een vrij toeristische stad waar je uitstapjes kan maken naar de Kilimanjaro en verschillende wildparken. Zoals wij ook gedaan hebben, Hermen en ik zijn namelijk naar Arusha National Parc geweest en naar de Ngorongoro crater geweest. De parken zijn weer totaal anders dan in Zambia. Ze waren groener en met meertjes, erg mooi! In Arush N.P. hebben wij een walking safari ook gedaan, super geweldig! Zo hebben wij van 20 meter afstand buffels gezien en van 5 meter giraffen. Deze laatste keken ons erg intelligent aan maar liepen niet weg. Zulke sierlijke beesten en erg relaxt.

De Ngorongoro crater hebben we met een auto gedaan. De crater was officieel een berg, maar door vulkaanuitbarstingen is het een crater geworden. Eerst rijd je met de auto over de rand van de crater om hem daarna ook echt in te gaan rijden. Hier hebben we verschillende dieren gezien zoals zebra's (heel raar want in mijn boekje stond dat ze er niet voorkwamen ;) ), gnoe's, nijlpaarden, leeuwen, hyena, wildebeest, hartebeest en het belangrijkste de cheetah. Helaas wel van een afstand met een verrekijker maar echt super om te zien. Na die tijd was het echt even afscheid nemen van de crater met prachtige uitzichten!

In Arusha hebben we ook weer vrienden gemaakt, zo hebben we 2 Amerikaanse jongens ontmoet waar we veel mee hebben opgetrokken. Tot slot ook nog Israeliers ontmoet die Mount Meru hebben beklommen. Dit is na de Kilimanjaro de grootste berg. Een super ervaring voor hen. Na hun verhaal weet ik zeker dat ik nog een keer terug moet komen met wat meer oefening om ook die berg te beklimmen. Dus ja ik heb een goed excuus....

We hebben ook nog met een gids, Samuel, een Masaai markt bezocht. Hier komen de Masaai naartoe om spullen te verkopen. Sommige nog in traditionele kleding en andere in normale kleren. Zo hebben we de speciale Masai blanket gezien, kalebassen om bloed in op te vangen en geiten die in minibusjes worden vervoerd om later verkocht te worden. Erg interessant om te zien. Veel mannen hebben in hun oorlellen ook gaten, dit schijnt mode te zijn! Na betaling mocht ik een foto maken van een oor... We hebben ook nog Masaai zien dansen op tradiotionele wijze. Dit wordt dan gekenmerkt door het steeds hoger in de lucht springen, wat iedereen ook wel kent van de Peijenburg reclame, helaas sprongen ze niet zo hoog L

En Hermen en ik kunnen zeggen: ‘We survive a dalla-dalla'. Dit zijn namelijk minibusjes met een mx van 14 personen, maar in Tanzania proppen ze met gemak 20 personen of meer erring, no problem ;)

Na dit alles zijn we weer verder getrokken door Tanzania, zo hebben we een bus gepakt (14 uur) richting Mwanza, dit ligt aan het Victoriameer. Dit is het grootste meer van Afrika!

Hier hebben we ook Victoria ontmoet, waar we een paar dagen mee zijn opgetrokken. Zij werkt in een hotel waar wij toevallig wat gingen drinken dus zodoende. Waarschijnlijk kwamen er nooit muzungu's, omdat we een soort van voorkeursbehandeling kregen en het beste nog niet goed genoeg voor ons was. We hebben het erg leuk met haar gehad! Zij heeft ons veel van Mwanza kunnen laten zien wat je als toerist niet ziet. Ook hebben Hermen en ik maar eens een flinke wandeling gemaakt. We moeten natuurlijk wel een beetje aan onze conditie werken. Als resultaat hadden we in ieder geval dat we een super uitzicht hadden over het Victoriameer!

Na een paar dagen zijn we met de boot richting Bukoba vertrokken, nog 3 weken voor onze reis. In Bukoba hebben we op een camping geslapen in een banda. Aan het Victoria meer met een prachtig uitzicht (zie foto). Een banda is trouwens een soort van rietenhuisje. Erg primitief, we moesten zelf koken maar ook weer een super ervaring. Hier hebben we natuurlijk ook Nederlan-Brazilie gezien in onze oranje t-shirtjes. Jaja wij supporten Nederland zeker weten! Maar goed ook hier weer 2 Afrikaanse jongens ontmoet waar we een dag mee zijn opgetrokken. Zij konden ons nog meer informatie geven over Oeganda en hoe we het daar het beste konden komen. Na 2 nachtjes hebben we dan ook afscheid genomen van het meer en Tanzania. Oeganda here we come!

Tja en nou komt het verhaal over Oeganda, want ja dit stond niet op het programma. Maar wij hebben 2 studenten (Jordan en Kirsty) ontmoet die van Oeganda kwamen en zeiden dat we daar zeker heen moesten gaan. Nog zekerder werd het toen Hermen hoorde dat we daar konden raften, dus hebben we besloten dit erbij aan te plakken om van daaruit naar Kenia te reizen.

Jordan en Kirsty hebben ons ook aangeraden om langs Kim te gaan. Zij is een Nederlandse vrouw die nu 4 jaar vlakbij het plaatsje Kyotera woont. Zij zorgt hier voor misdeelde kinderen die verstoten zijn door hun ouders. Zo heb ik verschillende verhalen gehoord over de kinderen en waarom ze`zijn verstoten en je krijgt er echt tranen van in je ogen. Zo is een meisje na 3 uur in de latrine (wc) gelegen te hebben gevonden, ze was 2 weken oud. Een jongen is door zijn vader in de brand gestoken, gewoon omdat hij hem zat was etc.. Maar als je de kinderen nu ziet lijken ze vrolijk en geen zorgen te hebben, maar volgens Kim was dit wel anders. In totaal woont ze in een huis met 10 kinderen die allemaal zo'n zelfde verhaal hebben. Ik heb erg veel respect voor haar, met name hoe zij het hier allemaal runt. Ik ben in ieder geval helemaal verknocht aan de kinderen hier! Het huis waar zij in woont is een soort van farm. Zo zijn er bananenbomen, kippen, varkens, geiten etc. Kim heeft het plan om een klein ziekenhuisje te bouwen in de omgeving en de farm nog groter te maken. Zo heeft ze ook al een gastenverblijf gebouwd voor meer vrijwilligers! Echt super om te zien en ik heb het ook aardig naar mijn zin!

Verder is in Oeganda (en Tanzania ook) de motor een veelgebruikt voertuig. Zo ik heb al een paar keer op de piki-piki (Tanz) of buda-buda (Oeg) gezeten. Erg leuk!

Tja en dan zijn er nog ongeveer 2 weken over. Wij blijven in ieder geval nog minimaal een week in Oeganda om daarna naar Kenia te reizen. Ons plan is om nog een lokaal ziekenhuisje te gaan bezoeken, met een project mee te lopen van Nederlandse vrijwilligers en te gaan raften. Het aftellen is ondertussen wel begonnen, erg raar om straks weer het Nederlandse leven mee te maken. In ieder geval tot snel maar weer!

Dikke kus en knuffel

Karin

Via via kom je alles te weten.....

Dag allemaal,

Hier weer een berichtje van mij, ik ga hem zo kort mogelijk maken en niet een te lang verhaal ervan maken, omdat ik jullie weer veel te vertellen heb!

Afscheid

Jaja ik ben aan het eind gekomen van mijn stage. Na de presentatie aan father Gabriel zijn wij min of meer aan het feesten geslagen. Zo waren we helemaal uitgelaten dat we klaar waren en dit hebben we gevierd met een Nederlands/Zambiaans muziekje. Ook hebben we mijn verjaardag nog gevierd in Chipata. Met allemaal verschillende nationaliteiten hebben we er een echt verjaardagsfeest van gemaakt en nou magi k zeggen dat ik 22 jaar ben! :D

De volgende ochtend hebben we de taxi genomen richting Kapiri Mposhi. Van hieruit hebben we de trein genomen richting Dar es Salaam en dan moeten we zeker afscheid gaan nemen van Zambia! L Het zal even wennen zijn, maar een nieuw avontuur begint.

Treinreis

De treinreis van Kapiri Mpsohi naar Dar es Salaam was heel anders dan ik verwacht had. Zo zaten we in een comparitment voor 4 personen met 2 stapelbedden. Op het eerste moment heb ik wel even gedacht, HELP waar ben ik aan begonnen. Nadat ik mij eenmaal gevestigd had viel het uiteindelijk reuze mee. De treinreis zelf was heel indrukwekkend. Langs de spoorlijn zie je allemaal dorpjes, mensen verkopen verschillende spullen en veel kinderen die je om geld of eten vragen. Verder is het een hele belevenis om de grens over te gaan. Zo stopten we bij de grens, komt de immigratie van Zambia binnen, krijgen stempel, rijden stukje verder en komt de immigratie van Tanzania binnen en klaar! Nouja het duurde wel iets langer, maar dat hoort erbij. Verder hadden we gelukkig wel een douche zodat we ons konden opfrissen en konden we eten in een andere wagon. Hadden wij de tweede avond toch niet begrepen dat we in die andere wagon moesten eten, dus hebben we tot 22.00 uur gewacht totdat we daar achter kwamen. Wij hadden toen wel erge honger! ;) Toen we door Tanzania redden zag je wel een duidelijk verschil met Zambia. Veel groener en met veel meer bergen, prachtig! Na 49 uur kwamen we uiteindelijk in Dar es Salaam. Voor deze stad heb ik maar 1 woord: CHAOTISCH!!! Ik was blij dat we deze stad maar even hebben meegemaakt. We hebben overnacht in Dar es Salaam (nadat we via via een taxi hadden geregeld en ons hotel) en de volgende ochtend om 7.00 uur de boot genomen richting ZANZIBAR!!!!

Zanzibar

Mijn eerste indruk van Zanzibar is in ieder geval beter dan die van Dar. Wat een super mooi eiland en ja de verhalen van de witte stranden zijn zeker waar. Zie natuurlijk ook mijn foto's... Nadat wij iemand ontmoet hadden die een mooi aanbod kon doen voor een viersterren hotel voor 20 dollar (geregeld door onze vorige taxi chauffeur in Dar) zijn wij naar het strand gegaan om daar te relaxen. We hebben toen ook verschillende dingen geregeld die we wilden gaan doen. We hebben even goed de toerist uitgehangen. Zo zijn we naar Prison Island geweest, daar hebben we gesnorkeld en de grootste turtles van de wereld gezien. En groot waren ze zeker. Bij het snorkelen hebben we ook prachtige dingen gezien zoals grote vissen, koraal en zeesterren in verschillende kleuren.... Natuurlijk in super blauw/groen water, genieten dus.

De volgende dag hebben we de spice-tour gemaakt. Dit houdt in dat je een rondleiding krijgt over een zogezegde farm met allemaal verschillende kruiden. En veel waren het er, tijdens het lopen werden we ook nog versierd met verschillende dingen, dit zien jullie ook wel op de foto's ;)

Tot slot zijn we ook nog met dolfijnen gaan zwemmen. Dit was de mooiste ervaring. Ze zwemmen zo dicht bij je dat je ze bijna kan aanraken, ook maakte ze het typische geluid wat erg apart is om te horen. Helaas werd ik een beetje zeeziek dus dat was wel even jammer L. Verder heb ik ook nog henna laten zetten, dit is tijdelijk, maar wel super leuk om te doen. Ze zeggen erbij dat het vroeger betekende dat je ging trouwen. Ik stel jullie even gerust dit ga ik niet doen hoor!

En tja toen werd Marijn (een groepsgenoot) ook nog ziek. Zo erg zelfs dat ze een nachtje in het ziekenhuis heeft moeten liggen om bij te komen. Uiteindelijk bleek dat zee en bloedvergiftiging had door verkeerd voedsel . Dit was erg sneu voor haar, want ze heeft weinig van Zanzibar zelf gezien. Gelukkig is ze wel weer zo opgeknapt dat ze de terugreis naar huis heeft kunnen maken.

En toen was het ook afscheid nemen van de groep. Zo apart om iedereen uit te zwaaien. Zelf ben ik met Hermen nog 2 dagen langer op Zanzibar gebleven. We hebben een auto gehuurd en zijn naar het zuid-oosten van Zanzibar gereden. Hier hebben we een super lodge gehad die uitkeek op het strand. We zijn daar 1 nacht gebleven maar dit was wel een super nacht! Zo hebben we nog mensen leren kennen, een Schotse, een Canadees, Zweden, een Deen en een Duitser. Hier hebben we samen mee gegeten en een feestje gevierd! De eigenaren van onze lodge hielden daar namelijk wel van en natuurlijk hebben wij even meegedaan haha!!

Tja en toen kwam aan Zanzibar ook weer een eind. Hermen en ik zijn samen met Kirsty (Schotse) en Jordan (Canadees) terug gereisd naar Dar. Weer met beetje misselijkheid gepaard, ggrrr en hebben daar nog een gezellige avond gehad voordat we definitief afscheid hebben genomen. Zij gingen terug naar Nairobi en Hermen en ik hadden besloten om naar Arusha te gaan, dit is in het noorden van Tanzania! Na een busrit van 10 uur (ja dit hebben we ook weer overleefd) kwamen we hier aan.

Op dit moment zitten we in een backpackers hotel, wat er goed en eenvoudig uitziet. Hier blijven wij tot ongeveer vrijdag en zullen dan weer verder reizen. De planning is om morgen op een walking safari te gaan en de dag erna een village van de Maasai bevolking te bezoeken, ik ben reuze benieuwd.

In ieder geval gaat het leven hier pole, pole (slowly, slowly), we maken super veel mee en genieten van elke dag!

Tot snel maar weer!!!

Dikke kus Karin

Korte update!!

Lieve allemaal,

Jullie zullen wel denken, laatst al een heel lang verhaal op mijn site en nu alweer eentje, dat kan toch niet. Maar helaas voor jullie kan het toch wel. Ik heb het idee dat ik nog zoveel aan jullie moet vertellen wat ik allemaal heb meegemaakt. Maar ik zal jullie veel leesvoer besparen hoor en het dus ook kort houden.

- Zo heb ik dus het South Luangwa Parc bezocht (zie foto's) en ja hier heb ik ook veel, heel veel dieren gezien.

- We daar in een ontzettend luxe lodge hebben gezeten. Nouja laten we zeggen dat hij voor mij erg luxe was... met warm water, een bad, was die voor je gedaan wordt etc..

- Ik nog een keertje de Falls gezien heb en ze nog even betoverend waren als de eerste keer!

- Mam en Arie daar geloof ik ook erg van genoten hebben!

- Mijn telefoon gestolen is op weg naar de falls, ik een Zambiaan nu erg blij heb gemaakt en ik dus maar een ander nummer heb genomen > 0974211156

- Ik bij de falls 111 meter naar beneden gesprongen ben. Dit ook wel een Gorge swing wordt genoemd en dat ik dit samen met Tineke heb gedaan omdat ik niet de moed had het alleen te doen. Gelukkig was het wel een super ervaring en wil ik het met jullie delen op de volgende link: http://www.youtube.com/watch?v=Xx2eRRahZF8

- Dat mam en Arie al driekwart koffer vol met souvenirs van mij hebben meegenomen naar huis en dat het nog niet genoeg is ;)

- Ik verschillende ziekenhuizen bezocht heb en dit grote indruk heeft achtergelaten.

- Dat onze projecten super gaan. Zo hebben de studenten de laatste les helemaal gegeven en hoeven wij alleen maar te observeren. Qua hospice project hebben we eindelijk de informatie die we nodig hadden (jawel na 3,5 maand) ;)

- De caregivers super blij waren met de bloeddrukmeter die meegenomen was vanuit Nederland.

- We afscheid gaan nemenvan de caregivers door samen met hen een taart te eten.

- Deze taart in een mooie hartjesvorm is met de tekst: ‘Home Based Care, Zikomo'.

- Zikomo, dank je wel betekent

- Dat we ook een leuk contact hebben met de nurse studenten en dat we laatst het veld zijn ingegaan met ze en daar hebben gezien hebben hoe kinderen van 0-5 jaar gewogen worden en medicijnen toegediend krijgen.

- Dat we volgende week woensdag (3 juni) onze eindpresentatie hebben voor father Gabriel en father Odron. En we nu dus ook druk bezig zijn om alles af te ronden. Dit houdt in dat we veel achter onze laptop zitten om te typen.

- Dat ik 7 juni jarig ben :D en dit waarschijnlijk in de bus vier.

- Wij op die datum richting Zanzibar gaan reizen om daar nog 5 dagen vakantie te vieren voordat ik afscheid moet nemen van mijn groepsgenoten.

- Ik dus na die tijd nog met Hermen overblijf en wij aan onze reis door Tanzania gaan beginnen.

- Ik super veel zin heb om die reis te gaan ondernemen, maar stiekem ook wel terug verlang naar het heerlijke Nederlandse leven.

- Wij nu tosti's hebben ontdekt en wij dit als een luxe zien :P jaja echt waar.

- Ik nu toch echt alles wel verteld heb wat ik wilde.

Ik wil nog even zeggen dat het steeds weer super leuk is om alle reacties op mijn verhalen te lezen. Het geeft echt een super steun! Ik denk dat dit voorlopig mijn laatste weblog is, want ik weet niet precies wanneer ik weer in de gelegenheid ben om te typen. Ik probeer jullie in ieder geval op de hoogte te houden! Voor nu nog de lieve groetjes vanuit een warm en zonnig Chipata!

Indrukken en ervaringen en natuurlijk hard blijven werken

Lieve allemaal,

Ik was van plan eens een kort verhaal te schrijven, helaas is dit niet helemaal gelukt. Ik wist namelijk niet dat toen ik aan mijn ouders vroeg of ze hun indrukken en ervaringen wilden vertellen, dat het er zoveel waren dus...

Drie weken Zambia, drie weken in een totaal andere wereld.
Van een omgeving waar alles volgens plan verloopt, waar bijna alles geregeld is, met het credo 'tijd is geld' dus verspilling van tijd is een soort doodzonde naar een omgeving waar weinig geregeld is, waar nauwelijks regels lijken te bestaan en waar tijd een heel andere dimensie heeft.
Van 25 april t/m 15 mei mochten we Karin en haar 9 medestudenten volgen tijdens hun stage in deze heel andere wereld. Uit hun verhalen en foto's hadden we natuurlijk al uitgebreid 'gehoord en gezien' hoe het is om in Zambia te leven en te werken, maar hoe het werkelijk is kun je pas ervaren als je het land, de bevolking en het leven daar echt ziet, voelt en ruikt.
In deze bijdrage op de reisblog van Karin willen wij u deelgenoot maken van een aantal ervaringen uit deze drie indrukwekkende weken.

Allereerst willen we onze bewondering uitspreken voor de wijze waarop de groep zich staande weet te houden.
Tien jonge mensen met heel verschillende achtergronden, gewoontes en eigenaardigheden zo'n vier maanden close bij elkaar, vaak voor het eerst zo lang van huis en zo ver weg. Maar wel mensen met eenzelfde doel n.l. via een mooie stage in een heel andere cultuur iets kunnen betekenen voor mensen die het veel moeilijker hebben. In zo'n situatie is het belangrijk om als groep een eenheid te vormen waarin vertrouwen, steun en respect in en voor elkaar aanwezig zijn en waarin ruimte wordt gegeven voor een stukje privacy en persoonlijke ontwikkeling. We hebben gezien dat dit prima gelukt is.
Het was zeker niet eenvoudig; ontberingen en teleurstellingen waren en zijn er volop.
Maar de groep heeft geleerd dat je op een heel basic nivo ook goed kunt functioneren, dat je ook heel goed kunt genieten van kleine stapjes voorwaarts en van kleine successen. Bovendien heeft de groep ervaren dat alles wat een land als Zambia te bieden heeft aan contacten met de lokale mensen, de cultuur en de natuur een enorme verrijking van hun kijk op de wereld is.

De voorlichting aan de care-givers, de sessies met de minor-sexworkers, de straatjongeren, de therapie aan de kinderen met klompvoetjes, het bouwen van nieuwe trainingscentra, het opzetten van het hospice, een nieuwe organisatie-structuur voor het Craft Centre, allemaal activiteiten met steeds weer die belangrijke kleine succesjes.

We zijn onder de indruk geraakt tijdens onze bezoekjes aan patiënten van de care-givers; de wijze waarop de mensen leven, de wanhoop soms bij deze mensen door ziekte en gebrek aan medicijnen en voedsel.
Ook zijn we onder de indruk geraakt van de bezoeken aan enkele ziekenhuizen; overal weer dat enorme gebrek aan geld waardoor onvoldoende personeel kan worden aangetrokken, geen goederen en medicijnen kunnen worden gekocht en noodzakelijke apparatuur niet kan worden aangeschaft. Ziekenhuizen met grote donkere zalen waar bedden haast tegen elkaar staan, met soms twee tot drie kinderen in één bed, met te weinig verplegend personeel en heel veel familieleden die allerlei verzorgende taken uitvoeren, veel lawaai en ontzettend weinig privacy. Grote rijen mensen die wachten tot ze aan de beurt zijn voor een consult.
Couveuses met kinderen die te vroeg geboren zijn waarin allerlei ongedierte vrij rondloopt.
Voor ons is dit alles ondenkbaar, maar misschien is dit voor Afrika wel acceptabel.

Tja en dan die 'ontberingen' van de groep.
Kamers waar het ongedierte zoals de kakkerlaken, muizen en ratten vrij rondlopen.
Er is geen warm water voor de douches, de vaat en het (natuurlijk met de hand) wassen van de kleding. Alle dagen is er wel een periode dat er geen water uit de kraan komt; er moeten dus altijd emmers water klaar staan voor het geval dat.... De elektriciteit valt regelmatig uit of heeft vaak te weinig vermogen; hierdoor geven de lampen nauwelijks licht en is fatsoenlijk koken niet mogelijk zodat heel vaak met een zaklamp op het hoofd, op een gasbrandertje of een houtskoolvuur moet worden gekookt. En dan altijd alert zijn op dieven.

Afspraken maken is heel lastig.
Zeker afspraken die wat verder in de toekomst liggen. De mensen leven erg met de dag. Het lijkt heel normaal te zijn om uren later of zelfs helemaal niet te komen. Veel mensen hebben weliswaar een mobieltje maar deze wordt nauwelijks gebruikt om een afspraak te wijzigen of af te zeggen. Het idee om snel iets te doen of te regelen moest door de groep al snel worden bijgesteld. Het is teleurstellend als je voor de vijfde maal voor niets een lange tocht naar eenzelfde afspraak hebt gemaakt. Dit werkt demotiverend en is niet goed voor de voortgang.

Tijd lijkt in Zambia niet zo belangrijk.
Altijd en overal zie je mensen langs de weg; door het ontbreken van openbaar vervoer en door het ontbreken van geld verplaatsen de meeste mensen zich lopend. En dan geen tochten van 5 of 10 minuten, maar soms dagelijks van vele uren.
In onze drie weken Zambia hebben ook wij heel wat afgelopen, een half uur naar de supermarkt, de markt, het ziekenhuis of naar een afspraak was geen uitzondering.
Bij het maken van afspraken moet je je altijd realiseren dat jijzelf of de ander misschien wel een uur of langer moet lopen. Taxi's zijn er volop, maar de 10.000 kwacha (1,5 euro) voor een lokaal ritje is voor de meeste mensen niet te betalen.

Heel veel mensen in Zambia zijn straatarm.
De economie draait op een heel laag pitje. Werk is er nauwelijks; daardoor is de werkeloosheid erg hoog. Mensen die wel een baan hebben verdienen erg weinig (vaak nog geen euro per dag). Velen proberen daarom iets te verdienen met straathandel; langs de kant van de weg en op de lokale markten kun je bijna alles kopen. Overal zie je mensen met hun kleine handeltje (bananen of pinda's of aardappelen of ....) zittend in de brandende zon of onder een heel gebrekkig kraampje; dit kost ontzettend veel tijd, levert heel weinig op en is nauwelijks productief. Ook zie je hier en daar wat kleine bedrijfjes ontstaan (deuren, bedden, hekwerken etc.); maar door de geringe koopkracht stagneert ook hier de verkoop.

Deelnemen aan het verkeer is levensgevaarlijk.
Redelijke wegen vind je nagenoeg alleen tussen de grotere plaatsen; en dat zijn dan geen mooie autosnelwegen zoals in Nederland, maar een slechte variant van onze provinciale wegen, smal, bochtig en vaak vol gaten en diepe kuilen. Chipata kent slechts enkele geasfalteerde wegen; in de woonwijken tref je alleen maar hobbelige en stoffige zandpaden aan. Scheiding tussen langzaam en snel verkeer is er niet; langs de wegen zie je continue grote stromen voetgangers en fietsers, aan beide kanten van de weg in beide richtingen. Mensen en fietsen zijn zwaar, hoog en breed beladen met van alles en nog wat. Verkeersregels zijn er niet, althans uit niets blijkt dat er regels gevolgd worden. In de periode dat wij in Zambia waren hebben we enkele keren een behoorlijke afstand moeten overbruggen.
De eerste keer toen we naar het South Luanga National Park gingen, een afstand van zo'n 130 km; alleen de eerste 20 km en de laatste 20 km waren asfalt ; de rest was nauwelijks een weg te noemen. De chauffeur van onze pickup-truck raasde met grote snelheid over deze weg, slalommend van links naar rechts en andersom om kuilen en gaten te omzeilen, luid toeterend om voetgangers en fietsers te waarschuwen die dan met een snelle reactie zichzelf in veiligheid konden brengen; daarnaast konden elk moment allerlei dieren de weg oversteken.
De tweede keer was toen we met de bus van Chipata via Lusaka naar Livingstone gingen, een afstand van twee maal bijna 600 km. Deze weg is weliswaar helemaal verhard, maar wel bochtig en soms smal en vol met diepe kuilen. De buschauffeur reed het grootste deel van dit traject zo'n 120-130 km per uur en haalde al rijdend allerlei capriolen uit zoals zich wassen, omkleden, uitgebreid niet handsfree bellen, eten en drinken, CD's verwisselen en uitgebreide discussies voeren. Ook hier diverse noodstops om aanrijdingen met overstekende koeien, geiten, zwijnen en honden te voorkomen.
's Avonds in het donker is het helemaal gevaarlijk; veel auto's hebben gebrekkige verlichting, de vele fietsers en voetgangers hebben meestal helemaal geen licht.

Bovenstaand verhaal lijkt een klaagzang op het land Zambia, maar dat is zeker niet de bedoeling. Doordat wij in onze westerse wereld zo gewend zijn aan het verzorgde en geregelde valt de andere manier van leven in Zambia zo op. We merkten dat we na een paar weken steeds meer zaken als normaal zijn gaan beschouwen en er zelfs aan gewend raakten.
De mensen in Zambia zijn vriendelijk en hartelijk; in deze drie weken hebben we handen voor een heel jaar geschud. Kinderen die je altijd gedag zeggen, je soms willen aanraken en vaak in grote slierten achter je aan lopen.
We zijn vertederd door de mooie liedjes die de kinderen van de nursery school humpty dumpty en de kinderen met de klompvoetjes enthousiast en zo vol overgave voor ons zongen.

Over het algemeen zien de mensen er redelijk netjes, schoon en verzorgd uit. De meeste vrouwen dragen lange kleurrijke omslagrokken en vervoeren van alles op hun hoofd. En dan te bedenken dat veel van de vrouwen die je zo op straat, in de winkel, op de markt of in de kerk tegenkomt even later naar hun schamele hutje gaan met een toilet dat uit niet meer bestaat dan een gat in de grond met daarom heen een paar houten schotjes of matten; hetzelfde geldt voor hun 'badkamer'. Wat ook opvalt is het ontzettend grote aantal kinderen. Het lijkt wel alsof elke vrouw tussen de 15 en 40 jaar met een kind op de rug loopt. Deze kinderen worden overal mee naar toe gesleept en hangen bij alles wat gedaan wordt in de doek op de rug van hun moeder.

Zambia heeft veel mooie natuur en diverse indrukwekkende wildparken.
We hebben genoten van onze safari's door het South Luanga National Park; nagenoeg alle grote dieren hebben we gezien (olifanten, giraffen, hippo's, zebra's, krokodillen, leeuwen, buffels, zwijnen, apen etc.), soms zelfs bijna aan te raken. Bij Livingstone hebben we tijdens een wandelsafari de white rhino tot op enkele meters kunnen benaderen. Livingstone is vooral bekend door de Victoria falls; deze zijn echt indrukwekkend.

Wat nemen we nu mee van deze drie weken Zambia?
Voor ons is dat vooral de vraag hoe wij nu met alles wat we gezien hebben moeten omgaan.
Moeten wij (en met ons de westerse wereld) grootschalige hulp bieden en zo ja hoe dan?
Of moeten we het land zichzelf laten ontwikkelen en zelf laten bepalen in welk tempo en hoe dat gebeurt? Op zich lijkt de bevolking niet ongelukkig ofwel misschien is ze nog wel gelukkiger en meer tevreden dan wij in onze westerse wereld. Dus onze welvaart en manier van leven moeten we zeker niet op een land als Zambia projecteren. Hulp bieden in de vorm van alleen maar geld en/of goederen is ook zeker niet de manier.

Misschien moeten we als westerse wereld op enkele terreinen wat initiatieven nemen. Het verbeteren van de infrastructuur (wegen en openbaar vervoer) zal al een hele stap voorwaarts zijn; hierdoor kan iedereen zich beter verplaatsen en wordt transport van goederen en producten veel eenvoudiger.
Daarnaast het stimuleren van de bedrijvigheid, maar dan wel zodanig dat de bevolking zelf verantwoordelijkheden neemt daarvoor. Op landbouwgebied is er nog zoveel meer mogelijk; dit vergt goede voorlichting en goede landbouwmachines. Belangrijk is ook dat er beter (en voor iedereen toegankelijk) onderwijs komt zodat iedereen die dat wil onderwijs kan volgen.
Tot slot betere medische voorzieningen en betere voorlichting op het gebied van aids en malaria.
Hopelijk wordt door deze initiatieven voor iedereen de harde strijd om het bestaan (de strijd om te overleven) wat draaglijker en zal er minder angst zijn voor ingrijpende ziektes.

We vonden het erg fijn om zo drie weken met de groep op te trekken; het heeft ons leven verrijkt en veranderd en ons nog meer aangezet om na te denken over bovenstaande hulpinitatieven.
De vele honderden foto's en de vele uren videomateriaal zullen we gebruiken om voor de groep de herinnering aan een belangrijke periode uit hun leven levendig te houden en om volgende groepen studenten en de Hogeschool Windesheim wat meer inzicht te geven in deze stageprojecten in Zambia

Toos en Arie

Zelf heb ik tijdens deze 3 weken vooral genoten van de aanwezigheid van mijn ouders. Nu ze weer weg zijn is het toch ook weer wennen, voor hen ook omdat ze van een groep van 12 naar een groep van 2 mensen zijn gegaan. Ik vond het super om ze alles te laten zien van Chipata, waar ik mij steeds mee bezig houdt en dat het inderdaad allemaal wat langzamer hier gaat en dat je veel...veel.. veel moet wachten. (Dit hebben ze zelf ook met enige regelmaat ondervonden). Verder ben ik erg blij dat ik ze ook heb kunnen laten zien dat de mensen hier toch gelukkig zijn ondanks dat ze het toch met minder moeten doen!
Zelf wil ik ook nog even een ervaring met jullie delen en ja het bewijs komt als het goed is nog op mijn site. Maar ondanks mijn geweldige hoogtevrees, heb ik samen met Tineke (een mede slachtoffer) de sprong van 111 meter gewaagd. Dit houdt in dat we met z'n tweeen de swing hebben gemaakt. Dus eerst een vrije val maken en dan een beetje swingen. DOODENG maar SUPER om mee te maken :D Heb je ook nog eens een prachtig uitzicht, wat wil je nog meer....
Tja en verder ben ik nog druk met mijn project. We gaan nog even 3 weekjes knallen om daarna heerlijk te gaan relaxen in Zanzibar. Tja en dan zit mijn stage periode er weer op, daarna nog een maandje rondreizen om dan alles aan jullie te kunnen vertellen, denk dat ik wel een paar dagen nodig heb ;)

In ieder geval blijf ik jullie op de hoogte houden!
Heel veel liefs
Karin

‘I never knew of a morning in Africa, when I woke up that I was not happy’

Lieve allemaal,

En weer heb ik een heleboel aan jullie te vertellen, ik heb soms het idee dat ik niet uitgeschreven raak. Daarom is het ook moeilijk om een moment te kiezen waar ik begin.

Dit keer begin ik maar eens met een SUPER avontuur... namelijk the Victoria Falls! Samen met 3 andere meiden zijn we vroeg opgestaan om de bus te nemen naar Lusaka en van daaruit weer een andere bus te nemen naar Livingstone waar de Victoria Falls zijn. De hele busrit duurde in totaal iets van 14 uur, maar was ook zeker een avontuur. Eerst wordt je door 10 verschillende mannen belaagd die om het hardst schreeuwen dat je hun busmaatschappij moet nemen, wij hadden eigenlijk al een keuze gemaakt welke het werd ;) Eenmaal onderweg probeer je een beetje te slapen, een film te kijken of je vermaakt je met het prachtige landschap waar je doorheen rijdt, verveeld in ieder geval nooit! De bus stopt ook op plaatsen waar je naar de wc kan gaan, iets te eten kan halen of souvenirs kan kopen.

Eenmaal aangekomen in Livingstone zijn we naar een backpackers hotel gegaan, Jollyboys. Dit is een soort van flower-power hotel wat erg gezellig is met een echt chill gedeelte :D. Ook kom je ineens veel mzungu's tegen wat even wennen is. Met z'n vieren op een kamer met twee stapelbedden. Een aanrader is om dan niet beneden te gaan liggen, omdat de kans dat je je hoofd stoot erg groot is en ja ondergetekende heeft er ervaring mee.

En dan de volgende dag eindelijk richting de Falls. Ik zal eerst een paar weetjes vertellen over de falls:

• Ze zijn 1,688 meter wijd en 100 meter hoog
• 750 miljoen water stroomt er naar beneden in het regenseizoen
• De falls liggen op de grens van Zambia en Zimbabwe
• De falls bevinden zich in het Mosi-oa-Tunya National Park

Nadat je dit weet en je ziet de eerste glimp van de falls, dan zet je je verstand op nul en ga je alleen maar genieten...

Van te voren had ik al gelezen dat je kleddernat kon worden, daarom toch maar besloten om een poncho te huren. Voelde me net een jehova getuigen, maar het zou helpen, niet dus!! Zelf ook kleddernat geregend maar wat een super uitzicht heb je. Gelukkig is mijn fototoestel waterdicht zodat ik toch nog foto's heb kunnen maken. Toch blijft het af en toe moeilijk om de falls te zien omdat er zoveel stoom is dat je je ogen dicht moet houden, tja dan mis je soms nog wel iets. Gelukkig heb je ook uitkijkpunten waarbij je prachtige uitzichten hebt! Zo hadden we ook uitzicht op het bungeejumpen van de brug, jaja 111 meter naar beneden. Het is alleen bij kijken gebleven, had nog niet genoeg moed verzameld om het met mijn hoogtevrees te doen.

Nadat we langs de watervallen hebben gelopen en ook nog bovenop hebben gestaan zijn we het park weer uitgegaan. Buiten het park had je namelijk ook nog een hele rits kraampjes met souvenirs, die ik natuurlijk niet zo voorbij kon lopen. Dit houdt voornamelijk in dat ik mij gestort heb op het afdingen en als dat niet lukte weglopen. Jaja ik ben straks een ervaren vrouw in het afdingen.

Nadat we weer terug waren hebben we ons verder verdiept in de activiteiten die je hier nog meer kan doen en dat zijn er een boel. Ik heb ervoor gekozen om met leeuwen te gaan lopen en op een olifant te rijden. Dit was zo ontzettend gaaf. Met leeuwen lopen houdt in dat je twee vrouwtjes leeuwen hebt die gewoon los lopen. Hierbij zijn dan wel bewakers aanwezig. Je gaat dan met ze lopen, hebt af en toe een fotomomentje waarbij je ze mag aaien en dan loop je weer verder. Op een gegeven moment vroeg een begeleider of ik de staart van de leeuw ook wilde vasthouden, tuurlijk :P > zie foto. Echt super lieve dieren, voor de zekerheid hadden we van te voren wel uitleg gekregen met dingen die we wel en niet moesten doen. Zo kregen we een stok en daar konden we de leeuw bijvoorbeeld mee afleiden. Gelukkig niet nodig gehad. Na die tijd hebben we ook nog een dvd gekocht met onze ervaring, super om het terug te zien.

En dan het olifant rijden. Zo apart want als je naast een olifant gaat staan voel je je erg, erg klein! De olifanten hadden een soort van zitjes gekregen waarop wij mochten gaan zitten. Door middel van een trap kwamen we op de rug van de olifant en dan lopen (of zeg maar gerust sukkelen) dan maar. In een rustig tempo hebben we een rondje door het park gelopen. Zelf heb ik de olifant ook nog gevoerd. Net als bij de leeuwen voelt de vacht van een olifant toch weer anders aan dan je verwacht. Veel harder en dikker. Na die tijd hebben ze ons nog gegroet, dit doen ze door middel van de slurf in de nek te leggen en een poot op te tillen. Wij hebben ze bedankt met een soort van brokken die we in de slurf deden of in de bek. Twee super ervaringen erbij!!

Komt daar ook nog eens bij dat ik mijn haar heb laten vlechten. Dit houdt in dat ik nou een soort van rasta-kop heb. Om dit resultaat te krijgen heb ik 2 uur en 48 minuten netjes stil gezeten, maar met het eindresultaat ben ik dik tevreden, staat wel stoer vind ik zelf en krijg ook complimenten van mensen dat het goed staat. Ik zou zeggen beoordeel zelf ;). Tja en dan is het weer zover om terug te gaan naar Chipata, na een busreis van 22 uur en veel frustraties, waar niemand zich iets van aantrekt, weer terug. Heerlijk!

En dan de volgende dag er vroeg uit om weer een les te geven aan de caregivers. Vandaag zouden de studenten van de School of Nursing ook een gedeelte doen. Dit deden ze op een leuke en enthousiaste manier. Het scheelt ook erg dat zij de lokale taal (Nyanja) praten zodat ze het soms nog beter kunnen uitleggen. Deze les ging over kruisinfecties en wondverzorging. Schijnt dat zij hier wonden schoonmaken met een soort van wasmiddel, genaamd Jik. Hebben wij ook gelijk iets geleerd wat erg leuk is. Na de les hebben we nog een afspraak gemaakt met de caregivers om het veld in te gaan. Dit was vorige week vrijdag. Het was erg interessant omdat je zo de caregivers ook aan het werk ziet en je dan beter in hun kan verplaatsen. Het was ook indrukwekkend want we kwamen bij een vrouw met haar dochter (Rebecca) van ruim een jaar, zij waren beide positief getest op aids. Je zag aan het meisje ook dat het echt ziek was. Op dit moment konden ze nog weinig voor haar doen omdat het nog wachten was op de bloeduitslagen. Je staat dan wel erg machteloos en ik moest ook wel een paar keer slikken. Later gingen we nog langs een mevrouw die blind was en niet meer kon lopen. Zij heeft TB, maar was super vrolijk en vond het leuk om met een stel blanken te praten, wat een tegenstellingen zeg. Heel apart.

En toen was het weer weekend. Las uitje hadden we dat we gingen zwemmen bij de Katuta lodge. Leon (een Nederlandse vrijwilliger) heeft ons met de auto daarheen gebracht. Was wel even lekker relaxt. Hier hebben we 's avonds ook gegeten, voor de verandering weer eens 2 uur gewacht.

En toen had ik dinsdag en woensdag nog een uitje. Samen met Alida, Tineke (mede nurse-studenten) en Leon heb ik een bezoek gebracht aan 2 lokale ziekenhuizen in Kayanga en Lumesi. De weg hier naartoe was alleen belabberd. Dan heb je een asfaltweg met zoveel kuilen dat je steeds van links naar rechts rijdt om deze te ontwijken. Soms ging het zelfs nog beter om in de berm te rijden. Na wat heel wat heen en weer gestuiterd en gelach kwamen we na 4,5 uur rijden aan bij het Kayanga Health Centre. Dit ziekenhuis wordt gerund door 2 Canadese en een Filipijnse sister. Ze waren echt super enthousiast dat wij mee waren. Na een heerlijke lunch aan een ronddraaitafel kregen we een rondleiding over het terrein. Het is wel grappig om te zien dat de ziekenhuizen hier uit verschillende gebouwen bestaat. Het zag er allemaal erg mooi uit, heel anders dan ik verwacht had. Het was allemaal wel wat ouder, maar zoals Leon ook al zei je kan hier van de grond eten.

In deze ziekenhuizen werken alleen maar zusters en verder geen doktoren, dit is soms nog wel behelpen. Zo moeten vrouwen die een keizersnee moeten ondergaan met de ambulance, over de hobbelweg, naar Lundazi gebracht worden. Dit is niet altijd een pretje.

De drie belangrijkste ziekten die voorkomen in de ziekenhuizen zijn HIV/Aids, TB en Malaria. Ze hebben wel allemaal goede apparatuur om dit te testen. Soms kunnen er wel meer dan 100 patiënten komen die getest moeten worden, bijna lopende band werk. Als ik zou willen zou ik hier ook kunnen werken, maar heb toch maar eerst gezegd dat ik mijn studie ga afmaken ;).

De volgende ochtend hebben we nog een kleine rondleiding gekregen om daarna weer in de auto te stappen om terug te gaan naar Lumesi om hier het ziekenhuis te bekijken. Dit is ook een ziekenhuis waar geen doktoren aanwezig zijn. Was wel heel triest omdat ze wel een gebouw met apparatuur hebben om te kunnen opereren. Bij aankomst kregen we ook gelijk een rondleiding. De sister vertelde dat er patiënten zijn die soms de vorige dag al onderweg zijn gegaan naar het ziekenhuis. Aangekomen hier moeten ze alsnog wachten, maar geen geklaag! Bij de kraamafdeling waren er 3 meiden (onder de 18) die de vorige nacht waren bevallen van een kindje. Zij waren alweer uit bed en zouden de volgende dag alweer naar huis gaan. Ik had echt bewondering voor ze. Ook hadden ze couveuses, hier lagen op dit moment geen kindjes in.

Na hier geluncht te hebben zijn we aan onze terugreis begonnen naar Chipata. Onderweg heb ik alle indrukken van deze twee dagen laten bezinken. Het is echt super om te zien hoe ze met weinig personeel toch veel bereiken. Krijg toch ook wel de kriebels om er te gaan werken.

En dat waren al mijn belevenissen weer. Aankomende 3 weken zal ik nog meer in de wij-vorm praten want dan zijn Mam en Arie er ook :D. Ik heb super veel zin om ze alles hier in Chipata te laten zien, uit ervaring weet ik dat de werkelijkheid altijd weer anders is dan van foto's en verhalen. En natuurlijk ga ik de falls aan ze laten zien en volgende week gaan we naar het South Luangwa Parc bekijken. Veel om te zien en te beleven maar ik hou jullie op de hoogte.

Kwam Kirsten ook nog met het goede nieuws dat ze een koffer vol heeft met allemaal medische spulletjes voor de caregivers!! SUPER :D:D Heel erg bedankt.

Tot snel en ik hou jullie op de hoogte

Liefs + knuffel Karin

Kleine succesjes.....

Alweer 43 daagjes zit ik hier in Chipata. De dagen gaan erg snel ook al is het ritme hier wat lager... we houden hier op de muur bij hoeveel dagen we er al zijn. Ik weet nog dat ik ermee begon en dat het erg weinig leek :D
Ik wil eerst nog even de mensen bedanken die mij een kaartje hebben gestuurd, echt super leuk om kaartjes te krijgen. Ik heb ze aan mijn kast gehangen dus ze zijn goed zichtbaar :D

En dan mijn kleine succesjes:
Vanaf het begin is ons verteld dat we daar rekening mee moeten houden, dus doen we dat ook. Toch heb wij als verpleegkunde studenten toch wel het idee dat we vooruitgang boeken met onze projecten.
Het hospice project blijft alleen nog steeds een beetje vaag. We zijn druk bezig met het verzamelen van informatie die we nodig hebben om een duidelijker beeld te krijgen hoe het hospice er uiteindelijk uit moet gaan zien. We pakten het eerst alleen te groot uit, dus moesten we onze vragen specifieker maken. En dan is het weer wachten totdat we de informatie kunnen ophalen.
Ons andere project van Home Based Care verloopt beter. Zo hebben we dus contact gehad met de contactpersoon (George) van de school. Alida en ik zouden daar heen gaan om de onderwerpen van de volgende les te geven. Op de heenweg maar even een fietstaxi genomen, omdat we anders te laat zouden komen voor de afspraak. Aangekomen daar werd ons gelijk medegedeeld dat we de studenten (10 in totaal) zouden ontmoeten. Hadden we helemaal niet op gerekend, dus wij natuurlijk erg benieuwd wat we konden verwachten. Het was leuk om ze te ontmoeten en toen werd van ons verwacht dat wij ook iets zouden zeggen, tja.. kwam er niet heel goed uit, maar in ieder geval duidelijk gemaakt dat we uitkijken naar de samenwerking met hen en dat we hopen dat zij van ons leren en wij van hen.
Ook hebben we gister onze tweede les gegeven. De studenten zouden hier ook bij aanwezig zijn, met een vertraging van 2 uur en een kwartier, waren ze ook.
Het was erg leuk om de samenwerken tussen de caregivers en de studenten te zien. Zo ging deze les over allergische reacties. Hier hadden we een spel bijgemaakt dat het volgende inhield: we hadden een plaatje, omschrijving van de oorzaak, de verschijnselen, de behandeling en de naam van de reactie, deze moesten dan bij elkaar gezocht worden. Zo kon de theorie en praktijk goed met elkaar gecombineerd worden. Ze waren hier erg enthousiast over en je merkt dat ze het leuk vinden om dingen te oefenen. Ook hebben we ze uitgelegd hoe je de bodymess index moet bereken. Geloof erg Nederlands maar wat waren ze fanatiek met het berekenen!! Ook erg leuk om te zien.
De volgende dag hebben we de les geëvalueerd met George, hij was erg enthousiast, wat een goed gevoel gaf.
We zijn ook nog langs Anna geweest in het ziekenhuis, zij is een verpleegkundige daar, maar ook vrijwilliger bij Home Based Care. Zij geeft bijvoorbeeld medicijnen aan de caregivers.
Kreeg gelijk kriebels om in het ziekenhuis te gaan werken, zo anders dan bij ons in Nederland. Alles wel heel schoon en mooi om te zien, qua privacy is het wel minder. Zo liet ze ons gewoon zien waar patiënten lagen. Verder vertelde ze dat het ziekenhuis twee gedeeltes heeft, een gedeelte voor de betalende patiënten (die krijgen eten, hebben meer privacy en meer aandacht) en een gedeelte voor gewone patiënten (zij hebben minder privacy en betalen niks) Ook weer anders dan in Nederland. We kwamen ook nog een dokter van 32 tegen, toen we vertelde dat de meeste dokters in Nederland toch wel ouder zijn moest hij wel lachen.
Dit zijn allemaal kleine succesjes hier, maar het geeft toch wel een goed gevoel als je vooruitgang ziet!

Na ons ‘harde' werken hebben we ook aan ontspanning gedaan. Bijvoorbeeld door een heerlijke duik te nemen in het zwembad. Is echt een lekkere afleiding.
Verder hadden we afgelopen weekend ook twee verjaardagen om te vieren. We hebben ingesteld dat je dan mag kiezen wat we gaan eten. Bij de een hebben we lekker pannenkoeken gegeten en bij de ander zijn we uit eten geweest. Dit was bij een Indiër hier in Chipata, dus we moesten wel rekening houden met pittig eten. Viel uiteindelijk wel mee maar wel super gezellig. Voor een voorgerecht, een hoofdgerecht, 3 drankjes en een nagerecht ongeveer 10 euro kwijt :D.
Ook zijn we z'n tienen gaan feestvieren in de plaatselijke discotheek. Het was echt super gezellig, nog echte frietjes gegeten (voor Zambiaanse begrippen) en veel gedanst. Het lijkt hier heel normaal op haast in elkaar te dansen, terwijl wij Nederlanders meer zijn van het vrije dansen. Wel super om te zien hoe die mensen zich hier kunnen bewegen. Ik vraag mij wel eens af of ze niet iets los hebben zitten in hun lichaam wat bij ons vast zit. En toen was het alweer zondag, lekker uitrusten en uitbrakken.
Verder is het nu erg rustig bij ons, onze Zambiaanse huisgenoten zijn namelijk naar huis. De hele maand april hebben ze vakantie. Dus hebben we ze uitgezwaaid en een fijne vakantie gewenst.

Natuurlijk zijn er ook nog steeds weer dingen hier in Zambia die mij verbazen en die ik jullie toch echt moet vertellen, zoals...
- Dat onze Zambiaanse huisgenoten het geweldige idee kregen om 's nachts om half 3 het gras te gaan maaien (niet met een elektrische hoor maar met een zeis of zoiets). Tja wij wilden toch liever slapen.
- De Zambianen hier ook de botten eten van bijvoorbeeld de kip en met hun mond een flesje cola kunnen openen zonder een spier te vertrekken.
- Dat ze hier van alles op de fiets vervoeren, zoals bedden, zakken houtskool, dieren, mensen etc.
- Dat mensen nog niet eens je naam hoeven te weten of ze willen al met je trouwen
- De kinderen hier veel meer op straat leven dan in Nederland, maar wel op een goede manier. Je ziet ze altijd in groepjes en eigenlijk nooit met een bezorgde moeder of vader erbij.
- Wat heel grappig is, is dat ze ‘Hallo' zeggen als ze je niet verstaan.
- Dat het weer hier ook steeds kan veranderen. Zoals dat het prachtig weer kan zijn, maar dat het ook ineens kan omslaan in slecht weer met onweer. Heel apart.

Voor aankomende zondag hebben we op het programma staan dat we naar de kerk gaan. Het schijnt dat het dan een groot feest wordt met veel dansen en zingen. Ik ben benieuwd! Ook gaan we verder met onze projecten en het bij elkaar verzamelen van informatie.
En ik begin er nu eindelijk rekening mee te houden dat ze hier links rijden. Dus eerst rechts en dan links kijken. Zat mij laatst te bedenken dat het echt apart wordt als ik straks weer in Nederland ben en dat alles weer van rechts kom. Laat ik maar niet gelijk gaan autorijden ;)
Oja ik heb ook nog een trieste mededeling onze huisgenoten, de twee ratten, zijn dood. YES!!!

En dat was het wel weer voor deze keer, ik wil jullie allemaal een fijn paasweekend wensen.

Dikke kus Karin

(0026 -0979335847 > mijn Zambiaanse nummer)

Hakuna Matata

Hoi allemaal,

Hier maar weer eens een berichtje van mij.
Ik heb erg veel aan jullie te vertellen, maar weet gewoon niet waar ik moet beginnen...

Vorig week was een erg rustige week. Ik ben met mijn groepsgenoten voor mijn project bezig geweest en dan voornamelijk contacten leggen. Afgelopen woensdag heb ik voor het eerst een les gegeven aan de caregivers. Het was erg leuk om te doen, natuurlijk van te voren wat zenuwachtig maken en dan erachter komen dat het allemaal wel meevalt. Ze keken in ieder geval alweer uit naar de volgende les. We waren wel wat verbaasd dat de kennis niet erg hoog was, maar we moeten natuurlijk ook rekening houden met het feit dat het vrijwilligers zijn.
Verder heb ik met een groepje de plaatselijke berg van Chipata beklommen. Onderweg hadden we een prachtig uitzicht, maar op de top viel het toch even tegen. Het gaf wel even een lekker gevoel even actief bezig te zijn.

En dan afgelopen midweekend!! Dat was gewoon waanzinnig!! Ik ben namelijk met 3 andere meiden (Mirjam, Alida en Marijn) naar Lake Malawi geweest, naar het plaatsje Senga Bay. Volgens de reisgids was het 4 uurtjes rijden vanaf Chipata, maar de praktijk is natuurlijk altijd weer anders.
Zaterdagochtend gingen we al vroeg met de taxi weg, welteverstaan om 5 uur. De taxi heeft ons helemaal naar Senga Bay gebracht, wat in totaal 5,5 uur duurde. Kregen we nog even een schrok bij de boarder. We hadden namelijk niet in de gaten dat we daar al waren, stonden er opeens 5 mannen om de auto. De verschrikkelijkste gedachtes gingen al door ons heen, maar ze wilden eigenlijk alleen maar geld wisselen! Naderhand ontzettend om dit voorval gelachen. Maar goed de reis er naartoe is verder eigenlijk heel saai voor jullie om aan te horen. Wel wil ik even vertellen dat we een prachtig uitzicht hadden met een lekkere Afrikaanse beat die met 30 door de luidspeakers dreunden ;)
Aangekomen op de plaats van bestemming kregen we toch een vakantiegevoel!! Niet te geloven, het uitzicht was adembenemend!!! Het eerste wat we zagen was het strand met palmbomen, het meer en een heerlijk zonnetje erbij. Eerst hebben we maar voor onderdak gekeken bij het hotel aan het strand. Dit bleek 145 dollar te kosten, was toch iets boven ons budget. Ernaast was gelukkig een camping waar we maar heen zijn gelopen. Dit was ook van het hotel en zij konden voor ons een tent met matrassen regelen. Toen ik tegen de guard zei dat we ook wel op het strand konden slapen moest hij erg lachen ;)
Onze tent stond 5 meter van het strand vandaan, een barretje in de buurt en een prachtig uitzicht. We hadden een super gevoel, de hele dag kon onze glimlach niet meer van ons gezicht. Ook niet toen we zijn afgezet met de sieraden die we gekocht hebben. Want dat zijn Mirjam en ik wel, afgezet!! In het begin hadden we dat nog niet in de gaten, maar toen we er steeds meer over gingen nadenken was het wel zo. Dus op de terugweg op een fietstaxi hebben we een ontzettende lol gehad. Daar kwam nog meer pret bovenop doordat ik aan de taxichauffeur voorstelde om te gaan fietsen en dat hij achterop kon. We hebben erg veel aandacht getrokken die rit haha. Terug op de camping kregen we een aanbod om te gaan snorkelen, dus wij dat natuurlijk aannemen. Met een bootje naar het eiland wat we al hadden zien liggen. De vissen vielen wel een beetje tegen, ze waren wel erg mooi om te zien maar niet super groot. Door ons enthousiasme van die dag hebben we gelijk maar het hele eiland rondgezwommen, na die tijd natuurlijk bekaf. Daarbij kwam ook nog eens dat we ons niet hadden gerealiseerd dat wij de mannen die mee waren wel erg goed vertrouwde. Al onze belangrijke spullen hadden we mee. Ze bleken er nog wel te zijn gelukkig. Verder die dag ons vooral erg gelukkig gevoeld en zijn we vroeg gaan slapen, we waren doodmoe. De rest van ons midweekendje hebben we heerlijk op het strand gelegen en geprobeerd hippo's te zien. Maar deze waren op wonderbaarlijke wijze verdwenen. Althans het verhaal ging dat de vorige dag een hippo was doodgeschoten en dat de rest nu te bang was om te komen. Wij hadden meer het idee dat het een in scene gezette situatie was ;) uiteindelijk ook niet alles betaald wat ze ervoor vroegen.
Onze laatste avond hebben we het nog eens erg gezellig gehad. Zo hebben Mirjam en ik met onderhandelingen nog souvenirs gekocht. Dat houdt in dat ik met mijn badhanddoek, slippers, een rokje + 1600 Malawische Kwacha (8 euro) mijn souvenirs heb betaald. Vond ik toch wel even een goede deal, vooral nadat ik de vorige keer afgezet ben ;). Nadat dit allemaal was afgehandeld hebben we met onze handelaars nog een brandy gedronken en een heerlijke duik in Lake Malawi gemaakt ter afsluiting. Je ziet haast niks maar het wat was heerlijk! Krijg ik ook nog een liefdesverklaring van de guard, waar ik absoluut niet op zat te wachten. Natuurlijk wel goed voor mijn eigendunk :P
En dan is het midweekendje weer voorbij en begint de terugweg. Na 4 uurtjes slaap te hebben gehad begint onze terugweg met een busrit, waarbij de buschauffeur niet weet dat voordat je moet stoppen ook eerst het gaspedaal los kan laten en dan pas hoeft te remmen. Dus was het steeds flink remmen en optrekken. Wel een super belevenis. In Lilongwe stapten we over op een minibusje die tussen Lilongwe en de boarder rijdt. We hadden alleen geen Malawische Kwacha meer, dus moesten we die eerst nog gaan omwisselen bij de boarder. Dit busritje was ook een hele belevenis, ik zat namelijk ineengeklemd tussen een vrouw (ze haalden steeds geld uit haar bh) en een man (die doofstom was geloof ik, of althans niet naar mij wilde luisteren). Bij de boarder werden we opgehaald door dezelfde taxichauffeur als op de heenweg. Wat waren we blij dat we hem zagen. Na een halfuurtje waren we weer in Chipata, het voelde echt als thuiskomen!
Daarna ook nog maar even langs een privékliniek om pilletjes tegen de Belhazia worm te kopen. Deze zwemmen namelijk in Lake Malawi en volgens een bron gaan deze wormpjes onder je huid zitten.. brr dus daar zit ik niet echt op te wachten. Ik was ook zo klaar. In Nederland moet je eerst naar de huisarts, recept halen, naar de apotheek en dan slikken. Hier in Chipata is het gewoon gelijk naar de zuster, je geeft je gewicht en betaald... Klaar!

Verder is het leven hier in Chipata al erg gewoon aan het worden, ik begin het al aardig als thuis te ervaren. Nog steeds krijgen we van de kinderen hier veel aandacht of dan voel je weer een hand langs je arm gaan of iets dergelijks. Ze willen ook allemaal graag met je op de foto. Natuurlijk blijf ik me over bepaalde dingen verbazen. Zoals met z'n 29-en (jaja ik heb geteld) aan 5 meter berm werken waarbij dan de helft nog gewoon toekijkt, of dat mensen je bij de eerste ontmoeting al vertellen dat ze van je houden of vragen of ik met ze wil trouwen, gaat hier stukken sneller dan in Nederland.

Vandaag komt ook onze laatste groepsgenoot aan, Hermen. Na een maand vertraging gaat hij dan ons ook vergezellen hier in Chipata. Het zal voor hem nog allemaal erg wennen zijn en hij zal dingen zien die voor mij misschien al heel normaal zijn. Maar dat went vanzelf. Het groepsgevoel is in ieder geval nog erg aanwezig, het is erg leuk dat je gewoon merkt dat we het met z'n allen goed kunnen vinden. Sinds kort hebben we er ook nog een huisgenootje bij, namelijk een rat! Dit is iets minder, maar zelf heb ik hem nog niet gezien of gehoord en hopelijk blijft dat ook.
En dan is het alweer bijna weekend, het gaat echt snel. Misschien dat we zaterdag gaan stappen hier in Chipata, er is hier namelijk een discotheek. Ik ben benieuwd een groepje is vorig weekend al geweest en het is wel erg stinkerig en zweterig, maar daar merk je na een halfuur denk ik niks meer van ;) Ik hou jullie in ieder geval op de hoogte...

Oja een opvallend iets is dat ik al een paar keer complimentjes heb gekregen over mijn stem, dat ze deze mooi vinden, heel apart!!! ;)

En dat waren mijn belevenissen dan maar weer, wanneer ik weer iets nieuws te vertellen heb horen jullie het snel!! Oja de zin naar bruin brood, stroopwafels en frikandel speciaal is soms wel groot hoor ;)
Mis jullie!

Dikke kus Karin