Alweer 43 daagjes zit ik hier in Chipata. De dagen gaan erg snel ook al is het ritme hier wat lager... we houden hier op de muur bij hoeveel dagen we er al zijn. Ik weet nog dat ik ermee begon en dat het erg weinig leek :D
Ik wil eerst nog even de mensen bedanken die mij een kaartje hebben gestuurd, echt super leuk om kaartjes te krijgen. Ik heb ze aan mijn kast gehangen dus ze zijn goed zichtbaar :D

En dan mijn kleine succesjes:
Vanaf het begin is ons verteld dat we daar rekening mee moeten houden, dus doen we dat ook. Toch heb wij als verpleegkunde studenten toch wel het idee dat we vooruitgang boeken met onze projecten.
Het hospice project blijft alleen nog steeds een beetje vaag. We zijn druk bezig met het verzamelen van informatie die we nodig hebben om een duidelijker beeld te krijgen hoe het hospice er uiteindelijk uit moet gaan zien. We pakten het eerst alleen te groot uit, dus moesten we onze vragen specifieker maken. En dan is het weer wachten totdat we de informatie kunnen ophalen.
Ons andere project van Home Based Care verloopt beter. Zo hebben we dus contact gehad met de contactpersoon (George) van de school. Alida en ik zouden daar heen gaan om de onderwerpen van de volgende les te geven. Op de heenweg maar even een fietstaxi genomen, omdat we anders te laat zouden komen voor de afspraak. Aangekomen daar werd ons gelijk medegedeeld dat we de studenten (10 in totaal) zouden ontmoeten. Hadden we helemaal niet op gerekend, dus wij natuurlijk erg benieuwd wat we konden verwachten. Het was leuk om ze te ontmoeten en toen werd van ons verwacht dat wij ook iets zouden zeggen, tja.. kwam er niet heel goed uit, maar in ieder geval duidelijk gemaakt dat we uitkijken naar de samenwerking met hen en dat we hopen dat zij van ons leren en wij van hen.
Ook hebben we gister onze tweede les gegeven. De studenten zouden hier ook bij aanwezig zijn, met een vertraging van 2 uur en een kwartier, waren ze ook.
Het was erg leuk om de samenwerken tussen de caregivers en de studenten te zien. Zo ging deze les over allergische reacties. Hier hadden we een spel bijgemaakt dat het volgende inhield: we hadden een plaatje, omschrijving van de oorzaak, de verschijnselen, de behandeling en de naam van de reactie, deze moesten dan bij elkaar gezocht worden. Zo kon de theorie en praktijk goed met elkaar gecombineerd worden. Ze waren hier erg enthousiast over en je merkt dat ze het leuk vinden om dingen te oefenen. Ook hebben we ze uitgelegd hoe je de bodymess index moet bereken. Geloof erg Nederlands maar wat waren ze fanatiek met het berekenen!! Ook erg leuk om te zien.
De volgende dag hebben we de les geëvalueerd met George, hij was erg enthousiast, wat een goed gevoel gaf.
We zijn ook nog langs Anna geweest in het ziekenhuis, zij is een verpleegkundige daar, maar ook vrijwilliger bij Home Based Care. Zij geeft bijvoorbeeld medicijnen aan de caregivers.
Kreeg gelijk kriebels om in het ziekenhuis te gaan werken, zo anders dan bij ons in Nederland. Alles wel heel schoon en mooi om te zien, qua privacy is het wel minder. Zo liet ze ons gewoon zien waar patiënten lagen. Verder vertelde ze dat het ziekenhuis twee gedeeltes heeft, een gedeelte voor de betalende patiënten (die krijgen eten, hebben meer privacy en meer aandacht) en een gedeelte voor gewone patiënten (zij hebben minder privacy en betalen niks) Ook weer anders dan in Nederland. We kwamen ook nog een dokter van 32 tegen, toen we vertelde dat de meeste dokters in Nederland toch wel ouder zijn moest hij wel lachen.
Dit zijn allemaal kleine succesjes hier, maar het geeft toch wel een goed gevoel als je vooruitgang ziet!

Na ons ‘harde' werken hebben we ook aan ontspanning gedaan. Bijvoorbeeld door een heerlijke duik te nemen in het zwembad. Is echt een lekkere afleiding.
Verder hadden we afgelopen weekend ook twee verjaardagen om te vieren. We hebben ingesteld dat je dan mag kiezen wat we gaan eten. Bij de een hebben we lekker pannenkoeken gegeten en bij de ander zijn we uit eten geweest. Dit was bij een Indiër hier in Chipata, dus we moesten wel rekening houden met pittig eten. Viel uiteindelijk wel mee maar wel super gezellig. Voor een voorgerecht, een hoofdgerecht, 3 drankjes en een nagerecht ongeveer 10 euro kwijt :D.
Ook zijn we z'n tienen gaan feestvieren in de plaatselijke discotheek. Het was echt super gezellig, nog echte frietjes gegeten (voor Zambiaanse begrippen) en veel gedanst. Het lijkt hier heel normaal op haast in elkaar te dansen, terwijl wij Nederlanders meer zijn van het vrije dansen. Wel super om te zien hoe die mensen zich hier kunnen bewegen. Ik vraag mij wel eens af of ze niet iets los hebben zitten in hun lichaam wat bij ons vast zit. En toen was het alweer zondag, lekker uitrusten en uitbrakken.
Verder is het nu erg rustig bij ons, onze Zambiaanse huisgenoten zijn namelijk naar huis. De hele maand april hebben ze vakantie. Dus hebben we ze uitgezwaaid en een fijne vakantie gewenst.

Natuurlijk zijn er ook nog steeds weer dingen hier in Zambia die mij verbazen en die ik jullie toch echt moet vertellen, zoals...
- Dat onze Zambiaanse huisgenoten het geweldige idee kregen om 's nachts om half 3 het gras te gaan maaien (niet met een elektrische hoor maar met een zeis of zoiets). Tja wij wilden toch liever slapen.
- De Zambianen hier ook de botten eten van bijvoorbeeld de kip en met hun mond een flesje cola kunnen openen zonder een spier te vertrekken.
- Dat ze hier van alles op de fiets vervoeren, zoals bedden, zakken houtskool, dieren, mensen etc.
- Dat mensen nog niet eens je naam hoeven te weten of ze willen al met je trouwen
- De kinderen hier veel meer op straat leven dan in Nederland, maar wel op een goede manier. Je ziet ze altijd in groepjes en eigenlijk nooit met een bezorgde moeder of vader erbij.
- Wat heel grappig is, is dat ze ‘Hallo' zeggen als ze je niet verstaan.
- Dat het weer hier ook steeds kan veranderen. Zoals dat het prachtig weer kan zijn, maar dat het ook ineens kan omslaan in slecht weer met onweer. Heel apart.

Voor aankomende zondag hebben we op het programma staan dat we naar de kerk gaan. Het schijnt dat het dan een groot feest wordt met veel dansen en zingen. Ik ben benieuwd! Ook gaan we verder met onze projecten en het bij elkaar verzamelen van informatie.
En ik begin er nu eindelijk rekening mee te houden dat ze hier links rijden. Dus eerst rechts en dan links kijken. Zat mij laatst te bedenken dat het echt apart wordt als ik straks weer in Nederland ben en dat alles weer van rechts kom. Laat ik maar niet gelijk gaan autorijden ;)
Oja ik heb ook nog een trieste mededeling onze huisgenoten, de twee ratten, zijn dood. YES!!!

En dat was het wel weer voor deze keer, ik wil jullie allemaal een fijn paasweekend wensen.

Dikke kus Karin

(0026 -0979335847 > mijn Zambiaanse nummer)