Lieve allemaal,

En weer heb ik een heleboel aan jullie te vertellen, ik heb soms het idee dat ik niet uitgeschreven raak. Daarom is het ook moeilijk om een moment te kiezen waar ik begin.

Dit keer begin ik maar eens met een SUPER avontuur... namelijk the Victoria Falls! Samen met 3 andere meiden zijn we vroeg opgestaan om de bus te nemen naar Lusaka en van daaruit weer een andere bus te nemen naar Livingstone waar de Victoria Falls zijn. De hele busrit duurde in totaal iets van 14 uur, maar was ook zeker een avontuur. Eerst wordt je door 10 verschillende mannen belaagd die om het hardst schreeuwen dat je hun busmaatschappij moet nemen, wij hadden eigenlijk al een keuze gemaakt welke het werd ;) Eenmaal onderweg probeer je een beetje te slapen, een film te kijken of je vermaakt je met het prachtige landschap waar je doorheen rijdt, verveeld in ieder geval nooit! De bus stopt ook op plaatsen waar je naar de wc kan gaan, iets te eten kan halen of souvenirs kan kopen.

Eenmaal aangekomen in Livingstone zijn we naar een backpackers hotel gegaan, Jollyboys. Dit is een soort van flower-power hotel wat erg gezellig is met een echt chill gedeelte :D. Ook kom je ineens veel mzungu's tegen wat even wennen is. Met z'n vieren op een kamer met twee stapelbedden. Een aanrader is om dan niet beneden te gaan liggen, omdat de kans dat je je hoofd stoot erg groot is en ja ondergetekende heeft er ervaring mee.

En dan de volgende dag eindelijk richting de Falls. Ik zal eerst een paar weetjes vertellen over de falls:

• Ze zijn 1,688 meter wijd en 100 meter hoog
• 750 miljoen water stroomt er naar beneden in het regenseizoen
• De falls liggen op de grens van Zambia en Zimbabwe
• De falls bevinden zich in het Mosi-oa-Tunya National Park

Nadat je dit weet en je ziet de eerste glimp van de falls, dan zet je je verstand op nul en ga je alleen maar genieten...

Van te voren had ik al gelezen dat je kleddernat kon worden, daarom toch maar besloten om een poncho te huren. Voelde me net een jehova getuigen, maar het zou helpen, niet dus!! Zelf ook kleddernat geregend maar wat een super uitzicht heb je. Gelukkig is mijn fototoestel waterdicht zodat ik toch nog foto's heb kunnen maken. Toch blijft het af en toe moeilijk om de falls te zien omdat er zoveel stoom is dat je je ogen dicht moet houden, tja dan mis je soms nog wel iets. Gelukkig heb je ook uitkijkpunten waarbij je prachtige uitzichten hebt! Zo hadden we ook uitzicht op het bungeejumpen van de brug, jaja 111 meter naar beneden. Het is alleen bij kijken gebleven, had nog niet genoeg moed verzameld om het met mijn hoogtevrees te doen.

Nadat we langs de watervallen hebben gelopen en ook nog bovenop hebben gestaan zijn we het park weer uitgegaan. Buiten het park had je namelijk ook nog een hele rits kraampjes met souvenirs, die ik natuurlijk niet zo voorbij kon lopen. Dit houdt voornamelijk in dat ik mij gestort heb op het afdingen en als dat niet lukte weglopen. Jaja ik ben straks een ervaren vrouw in het afdingen.

Nadat we weer terug waren hebben we ons verder verdiept in de activiteiten die je hier nog meer kan doen en dat zijn er een boel. Ik heb ervoor gekozen om met leeuwen te gaan lopen en op een olifant te rijden. Dit was zo ontzettend gaaf. Met leeuwen lopen houdt in dat je twee vrouwtjes leeuwen hebt die gewoon los lopen. Hierbij zijn dan wel bewakers aanwezig. Je gaat dan met ze lopen, hebt af en toe een fotomomentje waarbij je ze mag aaien en dan loop je weer verder. Op een gegeven moment vroeg een begeleider of ik de staart van de leeuw ook wilde vasthouden, tuurlijk :P > zie foto. Echt super lieve dieren, voor de zekerheid hadden we van te voren wel uitleg gekregen met dingen die we wel en niet moesten doen. Zo kregen we een stok en daar konden we de leeuw bijvoorbeeld mee afleiden. Gelukkig niet nodig gehad. Na die tijd hebben we ook nog een dvd gekocht met onze ervaring, super om het terug te zien.

En dan het olifant rijden. Zo apart want als je naast een olifant gaat staan voel je je erg, erg klein! De olifanten hadden een soort van zitjes gekregen waarop wij mochten gaan zitten. Door middel van een trap kwamen we op de rug van de olifant en dan lopen (of zeg maar gerust sukkelen) dan maar. In een rustig tempo hebben we een rondje door het park gelopen. Zelf heb ik de olifant ook nog gevoerd. Net als bij de leeuwen voelt de vacht van een olifant toch weer anders aan dan je verwacht. Veel harder en dikker. Na die tijd hebben ze ons nog gegroet, dit doen ze door middel van de slurf in de nek te leggen en een poot op te tillen. Wij hebben ze bedankt met een soort van brokken die we in de slurf deden of in de bek. Twee super ervaringen erbij!!

Komt daar ook nog eens bij dat ik mijn haar heb laten vlechten. Dit houdt in dat ik nou een soort van rasta-kop heb. Om dit resultaat te krijgen heb ik 2 uur en 48 minuten netjes stil gezeten, maar met het eindresultaat ben ik dik tevreden, staat wel stoer vind ik zelf en krijg ook complimenten van mensen dat het goed staat. Ik zou zeggen beoordeel zelf ;). Tja en dan is het weer zover om terug te gaan naar Chipata, na een busreis van 22 uur en veel frustraties, waar niemand zich iets van aantrekt, weer terug. Heerlijk!

En dan de volgende dag er vroeg uit om weer een les te geven aan de caregivers. Vandaag zouden de studenten van de School of Nursing ook een gedeelte doen. Dit deden ze op een leuke en enthousiaste manier. Het scheelt ook erg dat zij de lokale taal (Nyanja) praten zodat ze het soms nog beter kunnen uitleggen. Deze les ging over kruisinfecties en wondverzorging. Schijnt dat zij hier wonden schoonmaken met een soort van wasmiddel, genaamd Jik. Hebben wij ook gelijk iets geleerd wat erg leuk is. Na de les hebben we nog een afspraak gemaakt met de caregivers om het veld in te gaan. Dit was vorige week vrijdag. Het was erg interessant omdat je zo de caregivers ook aan het werk ziet en je dan beter in hun kan verplaatsen. Het was ook indrukwekkend want we kwamen bij een vrouw met haar dochter (Rebecca) van ruim een jaar, zij waren beide positief getest op aids. Je zag aan het meisje ook dat het echt ziek was. Op dit moment konden ze nog weinig voor haar doen omdat het nog wachten was op de bloeduitslagen. Je staat dan wel erg machteloos en ik moest ook wel een paar keer slikken. Later gingen we nog langs een mevrouw die blind was en niet meer kon lopen. Zij heeft TB, maar was super vrolijk en vond het leuk om met een stel blanken te praten, wat een tegenstellingen zeg. Heel apart.

En toen was het weer weekend. Las uitje hadden we dat we gingen zwemmen bij de Katuta lodge. Leon (een Nederlandse vrijwilliger) heeft ons met de auto daarheen gebracht. Was wel even lekker relaxt. Hier hebben we 's avonds ook gegeten, voor de verandering weer eens 2 uur gewacht.

En toen had ik dinsdag en woensdag nog een uitje. Samen met Alida, Tineke (mede nurse-studenten) en Leon heb ik een bezoek gebracht aan 2 lokale ziekenhuizen in Kayanga en Lumesi. De weg hier naartoe was alleen belabberd. Dan heb je een asfaltweg met zoveel kuilen dat je steeds van links naar rechts rijdt om deze te ontwijken. Soms ging het zelfs nog beter om in de berm te rijden. Na wat heel wat heen en weer gestuiterd en gelach kwamen we na 4,5 uur rijden aan bij het Kayanga Health Centre. Dit ziekenhuis wordt gerund door 2 Canadese en een Filipijnse sister. Ze waren echt super enthousiast dat wij mee waren. Na een heerlijke lunch aan een ronddraaitafel kregen we een rondleiding over het terrein. Het is wel grappig om te zien dat de ziekenhuizen hier uit verschillende gebouwen bestaat. Het zag er allemaal erg mooi uit, heel anders dan ik verwacht had. Het was allemaal wel wat ouder, maar zoals Leon ook al zei je kan hier van de grond eten.

In deze ziekenhuizen werken alleen maar zusters en verder geen doktoren, dit is soms nog wel behelpen. Zo moeten vrouwen die een keizersnee moeten ondergaan met de ambulance, over de hobbelweg, naar Lundazi gebracht worden. Dit is niet altijd een pretje.

De drie belangrijkste ziekten die voorkomen in de ziekenhuizen zijn HIV/Aids, TB en Malaria. Ze hebben wel allemaal goede apparatuur om dit te testen. Soms kunnen er wel meer dan 100 patiënten komen die getest moeten worden, bijna lopende band werk. Als ik zou willen zou ik hier ook kunnen werken, maar heb toch maar eerst gezegd dat ik mijn studie ga afmaken ;).

De volgende ochtend hebben we nog een kleine rondleiding gekregen om daarna weer in de auto te stappen om terug te gaan naar Lumesi om hier het ziekenhuis te bekijken. Dit is ook een ziekenhuis waar geen doktoren aanwezig zijn. Was wel heel triest omdat ze wel een gebouw met apparatuur hebben om te kunnen opereren. Bij aankomst kregen we ook gelijk een rondleiding. De sister vertelde dat er patiënten zijn die soms de vorige dag al onderweg zijn gegaan naar het ziekenhuis. Aangekomen hier moeten ze alsnog wachten, maar geen geklaag! Bij de kraamafdeling waren er 3 meiden (onder de 18) die de vorige nacht waren bevallen van een kindje. Zij waren alweer uit bed en zouden de volgende dag alweer naar huis gaan. Ik had echt bewondering voor ze. Ook hadden ze couveuses, hier lagen op dit moment geen kindjes in.

Na hier geluncht te hebben zijn we aan onze terugreis begonnen naar Chipata. Onderweg heb ik alle indrukken van deze twee dagen laten bezinken. Het is echt super om te zien hoe ze met weinig personeel toch veel bereiken. Krijg toch ook wel de kriebels om er te gaan werken.

En dat waren al mijn belevenissen weer. Aankomende 3 weken zal ik nog meer in de wij-vorm praten want dan zijn Mam en Arie er ook :D. Ik heb super veel zin om ze alles hier in Chipata te laten zien, uit ervaring weet ik dat de werkelijkheid altijd weer anders is dan van foto's en verhalen. En natuurlijk ga ik de falls aan ze laten zien en volgende week gaan we naar het South Luangwa Parc bekijken. Veel om te zien en te beleven maar ik hou jullie op de hoogte.

Kwam Kirsten ook nog met het goede nieuws dat ze een koffer vol heeft met allemaal medische spulletjes voor de caregivers!! SUPER :D:D Heel erg bedankt.

Tot snel en ik hou jullie op de hoogte

Liefs + knuffel Karin