Lieve allemaal,

Hierbij weer een vervolg van mijn weblog, dit keer vanuit Oeganda. Zit een heel verhaal achter maar dat vertel ik later...

Eerst iets over Arusha. Als je graag naar een stad wil waar je veel aandacht wil hebben van mensen die je iets willen aansmeren, dan moet je daar zeker heen gaan. Het is namelijk een vrij toeristische stad waar je uitstapjes kan maken naar de Kilimanjaro en verschillende wildparken. Zoals wij ook gedaan hebben, Hermen en ik zijn namelijk naar Arusha National Parc geweest en naar de Ngorongoro crater geweest. De parken zijn weer totaal anders dan in Zambia. Ze waren groener en met meertjes, erg mooi! In Arush N.P. hebben wij een walking safari ook gedaan, super geweldig! Zo hebben wij van 20 meter afstand buffels gezien en van 5 meter giraffen. Deze laatste keken ons erg intelligent aan maar liepen niet weg. Zulke sierlijke beesten en erg relaxt.

De Ngorongoro crater hebben we met een auto gedaan. De crater was officieel een berg, maar door vulkaanuitbarstingen is het een crater geworden. Eerst rijd je met de auto over de rand van de crater om hem daarna ook echt in te gaan rijden. Hier hebben we verschillende dieren gezien zoals zebra's (heel raar want in mijn boekje stond dat ze er niet voorkwamen ;) ), gnoe's, nijlpaarden, leeuwen, hyena, wildebeest, hartebeest en het belangrijkste de cheetah. Helaas wel van een afstand met een verrekijker maar echt super om te zien. Na die tijd was het echt even afscheid nemen van de crater met prachtige uitzichten!

In Arusha hebben we ook weer vrienden gemaakt, zo hebben we 2 Amerikaanse jongens ontmoet waar we veel mee hebben opgetrokken. Tot slot ook nog Israeliers ontmoet die Mount Meru hebben beklommen. Dit is na de Kilimanjaro de grootste berg. Een super ervaring voor hen. Na hun verhaal weet ik zeker dat ik nog een keer terug moet komen met wat meer oefening om ook die berg te beklimmen. Dus ja ik heb een goed excuus....

We hebben ook nog met een gids, Samuel, een Masaai markt bezocht. Hier komen de Masaai naartoe om spullen te verkopen. Sommige nog in traditionele kleding en andere in normale kleren. Zo hebben we de speciale Masai blanket gezien, kalebassen om bloed in op te vangen en geiten die in minibusjes worden vervoerd om later verkocht te worden. Erg interessant om te zien. Veel mannen hebben in hun oorlellen ook gaten, dit schijnt mode te zijn! Na betaling mocht ik een foto maken van een oor... We hebben ook nog Masaai zien dansen op tradiotionele wijze. Dit wordt dan gekenmerkt door het steeds hoger in de lucht springen, wat iedereen ook wel kent van de Peijenburg reclame, helaas sprongen ze niet zo hoog L

En Hermen en ik kunnen zeggen: ‘We survive a dalla-dalla'. Dit zijn namelijk minibusjes met een mx van 14 personen, maar in Tanzania proppen ze met gemak 20 personen of meer erring, no problem ;)

Na dit alles zijn we weer verder getrokken door Tanzania, zo hebben we een bus gepakt (14 uur) richting Mwanza, dit ligt aan het Victoriameer. Dit is het grootste meer van Afrika!

Hier hebben we ook Victoria ontmoet, waar we een paar dagen mee zijn opgetrokken. Zij werkt in een hotel waar wij toevallig wat gingen drinken dus zodoende. Waarschijnlijk kwamen er nooit muzungu's, omdat we een soort van voorkeursbehandeling kregen en het beste nog niet goed genoeg voor ons was. We hebben het erg leuk met haar gehad! Zij heeft ons veel van Mwanza kunnen laten zien wat je als toerist niet ziet. Ook hebben Hermen en ik maar eens een flinke wandeling gemaakt. We moeten natuurlijk wel een beetje aan onze conditie werken. Als resultaat hadden we in ieder geval dat we een super uitzicht hadden over het Victoriameer!

Na een paar dagen zijn we met de boot richting Bukoba vertrokken, nog 3 weken voor onze reis. In Bukoba hebben we op een camping geslapen in een banda. Aan het Victoria meer met een prachtig uitzicht (zie foto). Een banda is trouwens een soort van rietenhuisje. Erg primitief, we moesten zelf koken maar ook weer een super ervaring. Hier hebben we natuurlijk ook Nederlan-Brazilie gezien in onze oranje t-shirtjes. Jaja wij supporten Nederland zeker weten! Maar goed ook hier weer 2 Afrikaanse jongens ontmoet waar we een dag mee zijn opgetrokken. Zij konden ons nog meer informatie geven over Oeganda en hoe we het daar het beste konden komen. Na 2 nachtjes hebben we dan ook afscheid genomen van het meer en Tanzania. Oeganda here we come!

Tja en nou komt het verhaal over Oeganda, want ja dit stond niet op het programma. Maar wij hebben 2 studenten (Jordan en Kirsty) ontmoet die van Oeganda kwamen en zeiden dat we daar zeker heen moesten gaan. Nog zekerder werd het toen Hermen hoorde dat we daar konden raften, dus hebben we besloten dit erbij aan te plakken om van daaruit naar Kenia te reizen.

Jordan en Kirsty hebben ons ook aangeraden om langs Kim te gaan. Zij is een Nederlandse vrouw die nu 4 jaar vlakbij het plaatsje Kyotera woont. Zij zorgt hier voor misdeelde kinderen die verstoten zijn door hun ouders. Zo heb ik verschillende verhalen gehoord over de kinderen en waarom ze`zijn verstoten en je krijgt er echt tranen van in je ogen. Zo is een meisje na 3 uur in de latrine (wc) gelegen te hebben gevonden, ze was 2 weken oud. Een jongen is door zijn vader in de brand gestoken, gewoon omdat hij hem zat was etc.. Maar als je de kinderen nu ziet lijken ze vrolijk en geen zorgen te hebben, maar volgens Kim was dit wel anders. In totaal woont ze in een huis met 10 kinderen die allemaal zo'n zelfde verhaal hebben. Ik heb erg veel respect voor haar, met name hoe zij het hier allemaal runt. Ik ben in ieder geval helemaal verknocht aan de kinderen hier! Het huis waar zij in woont is een soort van farm. Zo zijn er bananenbomen, kippen, varkens, geiten etc. Kim heeft het plan om een klein ziekenhuisje te bouwen in de omgeving en de farm nog groter te maken. Zo heeft ze ook al een gastenverblijf gebouwd voor meer vrijwilligers! Echt super om te zien en ik heb het ook aardig naar mijn zin!

Verder is in Oeganda (en Tanzania ook) de motor een veelgebruikt voertuig. Zo ik heb al een paar keer op de piki-piki (Tanz) of buda-buda (Oeg) gezeten. Erg leuk!

Tja en dan zijn er nog ongeveer 2 weken over. Wij blijven in ieder geval nog minimaal een week in Oeganda om daarna naar Kenia te reizen. Ons plan is om nog een lokaal ziekenhuisje te gaan bezoeken, met een project mee te lopen van Nederlandse vrijwilligers en te gaan raften. Het aftellen is ondertussen wel begonnen, erg raar om straks weer het Nederlandse leven mee te maken. In ieder geval tot snel maar weer!

Dikke kus en knuffel

Karin